Το ότι η ζωή μας χειροτερεύει καθημερινά δεν χρειάζεται ξεχωριστές περιγραφές αφού σαν εργαζόμενοι το ζούμε σε όλες της πτυχές της, παντού. Είναι όμως ανάγκη να έχουμε καθαρό τον ορίζοντα, ξεκάθαρες τις αιτίες για να ξεχωρίσουμε φίλους και εχθρούς στον πόλεμο. Ναι είναι πόλεμος χωρίς κανόνια αλλά με όλη τη δύναμη του κράτους των καπιταλιστών σε δράση ενάντια στην εργατική τάξη και το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
Στις συνθήκες αυτές οργιάζουν η δαιμονολογία για την «κρίση», ο αποπροσανατολισμός για τα χρέη, τα ελλείμματα, την πολιτική της συγκυβέρνησης. Να ξεκαθαρίσουμε όσο το δυνατόν πιο απλά τα ζητήματα αυτά:
Πρώτο – Η κρίση είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση υπερπαραγωγής και συσσώρευσης υπερκερδών- κεφαλαίων, είναι γέννημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι καπιταλιστές προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν με τις γνωστές συνταγές σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Στην κρίση έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης με τη διόγκωση της ανεργίας και καταστροφή κεφαλαίου σε συνδυασμό με ένταση της συγκέντρωσης – συγκεντροποίησης κεφαλαίου (τα μεγάλα ‘’ψάρια’’ τρώνε τα μικρά).
Δεύτερο – Τα χρέη και τα ελλείμματα δεν είναι γνώρισμα της ελληνικής οικονομίας, υπάρχουν σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και οφείλονται στην πολιτική στήριξης των μονοπωλίων κάθε χώρας. Το τεράστιο έλλειμμα στις ΗΠΑ, ΙΑΠΩΝΙΑ τα όχι ευκαταφρόνητα ελλείμματα σε μεγάλες χώρες της ΕΕ ( Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία) είναι η απόδειξη.
Τρίτο – Τα μνημόνια δεν τα έφερε η κρίση, είναι η έκφραση των αναγκών του κεφαλαίου. Η κρίση είναι μοχλός για να επιβάλουν αυτά που έχουν ανάγκη στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί χρόνια τώρα (συνθήκη Μάαστριχτ, «Ατζέντα 2010», πρόγραμμα σταθερότητας ΕΕ).
Τέταρτο – Είτε με «περιοριστική» είτε με «επεκτατική» διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας, το κεφάλαιο ωφελείται και την πληρώνουν η εργατική τάξη τα λαϊκά στρώματα. Είναι ψεύτικος και αποπροσανατολιστικός ο καυγάς για το «μείγμα διαχείρισης». Και στη μια και την άλλη περίπτωση κερδίζουν τα μονοπώλια. Στις ΗΠΑ του «άλλου μείγματος διαχείρισης» τα εκατομμύρια των ανέργων, φτωχών, ανασφάλιστων εργαζόμενων εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους θαυμαστές του ΟΜΠΑΜΑ.
Πέμπτο – Η προσπάθεια να τραβηχτούν οι εργαζόμενοι σε μια «αντιμερκελική» πολιτική δεν πρέπει να ξεγελάσει κανένα. Δεν υπάρχουν λύσεις ωφέλιμες και για το λαό και για το κεφάλαιο. Να μην ενταχτούμε κάτω από ξένη σημαία. Οι εξελίξεις στη Γαλλία, δείχνουν ότι ο ‘’άλλος αέρας’’ του Φ. ΟΛΑΝΤ είναι αέρας κοπανιστός! Μαζί με τη Α. ΜΕΡΚΕΛ προωθούν μαζί κοινές προτάσεις για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» (των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου εννοείται), με δήθεν ταυτόχρονη στήριξη της «κοινωνικής προστασίας».
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στον καπιταλισμό. Τα συμφέροντα των εργατών είναι αντίθετα με αυτά των αστών, των καπιταλιστών. Κατά συνέπεια τα καλέσματα για δράση προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, επιδιώκουν την ενσωμάτωση των εργαζομένων στα σχέδια της αστικής τάξης, εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Δένουν το κίνημα στην ουρά της κυρίαρχης τάξης. Το εργατικό κίνημα γίνεται ανοχύρωτη πόλη στην επίθεση των βαρβάρων των κατόχων των μέσων παραγωγής.
Είναι ώρα – χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση – να πετάξουμε τη σαβούρα, όλα αυτά που είναι βαρίδια στην ανάπτυξη της πάλης, να σπάσουμε τις αλυσίδες που δένουν τους εργαζόμενους στο άρμα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, στο άρμα της αστικής πολιτικής. Αυτό θα είναι ένα αποφασιστικό βήμα να ενισχύσουμε τη γραμμή της ταξικής συσπείρωσης και πάλης στο εργατικό κίνημα και να καταδικάσουμε τη γραμμή του συμβιβασμού της ταξικής ειρήνης και τους φορείς της όποια μάσκα και να φοράνε.
Να τραβήξουμε μπροστά χωρίς δισταγμούς και αναστολές. Η εργατική τάξη είναι πρωτοπόρα στην κοινωνία, οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο, δικαιούνται και να το διαφεντεύουν με αλλαγή τάξης στην εξουσία. Να κάνουμε αποφασιστικά βήματα για ένα κίνημα ταξικά προσανατολισμένο προετοιμασμένο για τους σκληρούς ταξικούς αγώνες που θα φέρουν και την τελική νίκη. Παλεύουμε για τα σημερινά προβλήματα ενταγμένα στην προοπτική που θα πάψουν να υπάρχουν αφού θα λείψουν οι αιτίες που τα γεννάνε, η ατομική – καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
