Η εργοδοσία
της CTS τον
τελευταίο μήνα έχει προχωρήσει σε δύο απολύσεις συναδέλφων, με πρόσχημα τη
χαμηλή αξιολόγησή τους. Είναι σαφές ότι αυτή η κίνηση σχεδιαζόταν αρκετό καιρό. Είναι το plan B της
διοίκησης σε σχέση με εργαζομένους που δεν έχουν σχέση με το τεχνικό έργο. Και στις
δύο περιπτώσεις η «βαθμολογία» τους μειωνόταν σταθερά, ενώ παράλληλα διαμορφωνόταν
το κλίμα προκειμένου οι συνάδελφοι να δεχτούν χωρίς αντιδράσεις την απόλυσή
τους.
Οι
παραπάνω απολύσεις αποτελούν την τελευταία πράξη ενός σχεδίου που ξεδιπλώνεται
στους χώρους δουλειάς μεθοδικά, από τη στιγμή των αποσχίσεων και τη μεταφορά
των εργαζομένων στη θυγατρική της CTS. Είναι
η προσπάθεια να διατηρηθεί πάση θυσία η πολύτιμη εργασιακή ειρήνη για να μην
διαταραχθεί η λειτουργία της μηχανής που παράγει κέρδη για τους «ευεργέτες»
μετόχους, ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους.
Πίσω από
την φαινομενικά όμορφη «βιτρίνα» του equality
και του diversity που ο
όμιλος προβάλει, βρίσκεται η καθημερινότητα των εκβιασμών και της τρομοκρατίας
σε εργαζόμενους που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σύνθετες απαιτήσεις ενός
τεχνικού τμήματος. Και αυτό γιατί είτε δεν έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες,
είτε πρόκειται για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας ή με χρόνια προβλήματα υγείας. Η
εικόνα συμπληρώνεται από την εντατικοποίηση, από το αίσχος του «όλοι όλα», τα
εργατικά ατυχήματα, τις συνδικαλιστικές διώξεις για όποιον «δεν κάθεται καλά».
Τελευταίο παράδειγμα της κατρακύλας της διοίκησης η προσπάθεια μέρους
προϊσταμένων να «πείσουν» τους εργαζόμενους να επιλέξουν τις «σωστές»
απαντήσεις στην επερχόμενη «έρευνα στιγμής». Είτε με το καρότο (με τραπεζώματα
και κεράσματα), είτε με το μαστίγιο (με απειλές για χαμηλή αξιολόγηση). Είναι
δεδομένο άλλωστε ότι υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις μέσα στα τεχνικά τμήματα
όπου ενδεχόμενη «καρατόμησή» τους θα λειτουργήσει ως παράδειγμα για όποιον δεν
«προσαρμόζεται» στη δουλειά λάστιχο, στους μισθούς πείνας, στο κυνήγι των
«άπιαστων» στόχων.
Καθόλου
τυχαία λοιπόν δεν είναι η στρατηγική της εργοδοσίας η οποία απολαμβάνει την
ισχυροποίηση του διευθυντικού δικαιώματος που της προσέφερε απλόχερα η ηγεσία
του συλλόγου εργαζομένων CTS, με την
εισαγωγή του εκτρωματικού νόμου Χατζηδάκη μέσα στον ΕΚΠ. Αυτός είναι
και λόγος που το σωματείο αντί για αποκούμπι των εργαζομένων και οργανωτής της
πάλης τους, έχει καταντήσει στην καλύτερη παρατηρητής των αρνητικών εξελίξεων
για τους εργαζόμενους.
Η
απεργία στις 9 Νοέμβρη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σταθμό, για την ανατροπή
αυτής της κατάστασης μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς του ομίλου.
Η εργοδοσία
και τα συνδικαλιστικά τους στηρίγματα στον όμιλο πρέπει να πάρουν μία καλή
γεύση της τεράστιας δύναμης που έχουν οι εργαζόμενοι όταν παλεύουν οργανωμένα,
με σκοπό τα δικά τους συμφέροντα, παραμερίζοντας τη δηλητηριώδη επιρροή της κυβέρνησης
και της εργοδοσίας. Αυτό δείχνουν οι κατακτήσεις σε 10άδες χώρους δουλειάς
στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μόνο αυτή την περίοδο. Κατακτήσεις που ήρθαν μέσα
από αγώνες που οργανώθηκαν από τα ταξικά σωματεία των εκεί εργαζομένων και που
αποτελούν φάρο για το σύνολο της εργατικής τάξης.
Προετοιμασία
– οργάνωση και αγώνας μπροστά στην πρώτη
απάντηση μας που θα είναι η απεργία στις 9/11,
έτσι ώστε από τις 10 Νοέμβρη να έχουμε τη δύναμη να τα βάλουμε με την
εργοδοσία και το κράτος της απατώντας δυνατά:
Δεν
αποδεχόμαστε μισθούς πείνας – τρομοκρατία – απολύσεις
